Uluru & Kata Tjuta
vroeger Ayers Rock genoemd
De reusachtige monoliet Uluru is een symbool van Australië. Overal in de omgeving vlakke woestijn en dan steekt daar die machtige rots de hoogte in, een onwerkelijk gezicht. Maar hij is niet uniek, want er zijn ook nog de 36 rotsen van Kata Tjuta. Ze maken onderdeel uit van het Uluru-Kata Tjuta national park, 463 kilometer ten zuidwesten van Alice Springs.
Voor de Aboriginals zijn grote delen van de berg en het park heilig. Het gebied is in 1985 aan hen teruggegeven en wordt nu door de Australische National Parks-organisatie terug geleased en beheerd. De gebieden hebben hun oorspronkelijke namen teruggekregen: dus Ayers Rock heet nu weer Uluru. Uluru is 3,6 kilometer lang en 348 meter hoog. Het is 1 stuk steen dat ook nog 5 kilometer onder de grond steekt.
Er is één plaats waar je kunt verblijven bij Uluru, en dat is Yulara (Ayers Rock Resort). Het is een klein plaatsje met een aantal overnachtingsmogelijkheden, waaronder een camping.
Uluru kun je op vele manieren beleven. Zeer populair zijn de zonsopkomst en zonsondergang. Vanaf het uitkijkpunt heb je samen met vele honderden andere toeristen zicht op Uluru en zijn veranderende kleuren: de gloed wordt steeds roder, met het roodste punt net voor de zon onder gaat. Het omgekeerde treedt op als de zon op komt.
Veel rustiger, maar minstens zo indrukwekkend is een wandeling rondom de berg. De wandeling duurt drie uur en is 9,5 kilometer lang. Heilige plaatsen zijn gemarkeerd en je wordt nadrukkelijk verzocht ze niet te fotograferen. Betreden is bij wet verboden. Er zijn ook kleinere wandelingen langs bijzondere plaatsen rond de berg, zoals de Kuniya- of Pythonwandeling langs de bron Mutitjulu aan de zuidkant van Uluru.
Het verhaal van Minyma Kuniya bij de Mutitjulu bron
Minyma Kuniya de woma python vrouw kwam uit het oosten, nabij Erlunda. Ze had een slecht gevoel in haar maag – er was iets fout. Ze moest naar Uluru gaan.
Kuniya deed een inma (ceremonie) om haar eieren aan elkaar te reigen. Ze droeg de eieren in een ketting naar Uluru om ze bij Kuniya Piti te plaatsen.
Ondertussen arriveerde Kuniya’s neef aan de andere kant van Uluru. Hij werd al vanuit Kata Tjuta achterna gezeten door Liru. Hij had de wet in hun land overtreden en moest gestraft worden.
De Liru mannen gooide speren naar Kuniya’s neef. Een speer raakte hem in z’n zij en vele andere raakte Uluru.
Een Liru vechter, Wati Liru, moest achterblijven om de gewonde python man te verzorgen, maar hij verzaakte en liet de gewonde man alleen.
Minyma Kuniya realiseerde zich dat haar neef gewond was en niet juist verzorgd werd. Ze rende naar de Mutitjulu bron en zag Wati Liru hoog bovenop de berg. Ze riep naar hem, vertelde over haar neef, maar die lachte alleen maar.
Minyma Kuniya plaatste haar wana (graafstok) in de grond voor haar. Ze knielde neer, pakte een hand zand en strooide – al zingend – het zand over haar lichaam om sterker te worden. Een ceremonie die haar moest helpen om Wati Liru te confronteren.
Kuniya stapte – zingend en dansend – richting Liru, klaar om te vechten. Kuniya sloeg hem eenmaal met haar wana op het hoofd. Hij viel neer, maar stond weer op. Ze sloeg hem een tweede keer en dat doodde hem.
Kuniya ging en vond haar gewonde neef. Ze hielp hem overeind, maakte hem schoon en droeg hem naar de Mutitjulu bron. Ze deed een ceremonie en die combineerde hun twee geesten in één. Zo werden ze Wanampi, de regenboogslang, die ook vandaag de dag nog in de waterbron leeft.
Dit verhaalt gaat over een traditionele vorm van straffen – betaald zetten – een speer in de zij. De persoon die straft moet de gestrafte persoon verzorgen totdat die weer voor zichzelf kan zorgen. Het leert ons ook over de vrouwelijke intuïtie en dat een vrouw geweld mag gebruiken om haar kinderen te beschermen. Dit is een verhaal over kracht, Kuniya is een krachtig vrouw.
